ถนนยาวสุดสายตา…ไม่มีใครสักคน..ไม่มีรถสักคน…การเดินทางไปที่เริ่มต้นไปพร้อมกับความเหงา..
ผมอ่านเจอในหนังสือเล่มไหนสักเล่มในกองหนังสือของผม ขณะที่เก็บของจากห้องเก่าที่ผมกำลังจะย้ายไปยังบ้านใหม่ที่ไม่ไกลกันมากนัก ผมเป็นอย่างงี้ละครับ กว่าผมจะรื้อของเสร็จเก็บเข้ากล่องเข้าลังก็ปาเข้าไปเช้าของอีกวันหนึ่งทำเอาไม่ได้นอนกัน ทั้งที่ผมเริ่มเก็บมาตั้งแต่ตอนสายของวันก่อนหน้านั้นแล้วนะ ผมมักจะเสียเวลาอะไรแบบนี้เสมอ เสียเวลาไปกับความรู้สึกของตนเอง ผมปล่อยอารมณ์ไปกับบรรดาสิ่งของต่าง ๆ ที่ผมกำลังเก็บ และตัวหนังสือในหนังสือหลายเล่ม รวมถึงไดอารี่เล่มหนึ่ง…
ผมกำลังคิดถึงห้องนี้จับใจ ห้องๆนี้…มีหลายเรื่องราวเกิดขึ้นมาก ผมกำลังคิดถึงตั้งแต่ผมเริ่มเข้ามาอยู่ ความรู้สึกดีๆ เริ่มขึ้นจากห้องเล็กๆนี้ สานต่อมาเรื่อย ๆ รกบ้างก็เก็บกวาด ความสุข เสียงหัวเราะ น้ำตา เกิดขึ้นในนี้. บรรยากาศภายในห้องเงียบ.. มีแต่เสียงพัดลมเพดานที่มันยังคงทำหน้าที่ต่อไป ทุกคนก็เหมือนกับพัดลมเพดานละครับ มีหน้าที่อะไรก็ต้องทำหน้าที่ของตนเองไป หน้าที่ของลูกที่ดี ของเพื่อน ของแฟน ของนักเรียน นิสิต หนักงาน ผมเองก็มีหน้าที่ของผมเหมือนกัน แต่ก็มักจะไม่ยอมรับกับหน้าที่ของคนอื่น มันก็เลยเป็นแบบนี้ละครับ ผมว่าหลายๆคนก็คงเคยเป็นเหมือนกัน ไม่อยากให้คนอื่นทำหน้าที่ของเค้า ทั้งๆที่เค้าก็ไม่ได้ทำอะไรผิด เราเสียเองที่ไปยุ่ง
มีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองทำนั่นแหละครับ สิ่งที่ผมคิดได้
ผมเก็บของเสร็จแล้ว เปิดประตูเดินออกไป ไปทำหน้าที่ของผม การเดินทางที่กำลังเริ่มต้นขึ้นไปพร้อมกับความเหงา…
ผมอ่านเจอในหนังสือเล่มไหนสักเล่มในกองหนังสือของผม ขณะที่เก็บของจากห้องเก่าที่ผมกำลังจะย้ายไปยังบ้านใหม่ที่ไม่ไกลกันมากนัก ผมเป็นอย่างงี้ละครับ กว่าผมจะรื้อของเสร็จเก็บเข้ากล่องเข้าลังก็ปาเข้าไปเช้าของอีกวันหนึ่งทำเอาไม่ได้นอนกัน ทั้งที่ผมเริ่มเก็บมาตั้งแต่ตอนสายของวันก่อนหน้านั้นแล้วนะ ผมมักจะเสียเวลาอะไรแบบนี้เสมอ เสียเวลาไปกับความรู้สึกของตนเอง ผมปล่อยอารมณ์ไปกับบรรดาสิ่งของต่าง ๆ ที่ผมกำลังเก็บ และตัวหนังสือในหนังสือหลายเล่ม รวมถึงไดอารี่เล่มหนึ่ง…
ผมกำลังคิดถึงห้องนี้จับใจ ห้องๆนี้…มีหลายเรื่องราวเกิดขึ้นมาก ผมกำลังคิดถึงตั้งแต่ผมเริ่มเข้ามาอยู่ ความรู้สึกดีๆ เริ่มขึ้นจากห้องเล็กๆนี้ สานต่อมาเรื่อย ๆ รกบ้างก็เก็บกวาด ความสุข เสียงหัวเราะ น้ำตา เกิดขึ้นในนี้. บรรยากาศภายในห้องเงียบ.. มีแต่เสียงพัดลมเพดานที่มันยังคงทำหน้าที่ต่อไป ทุกคนก็เหมือนกับพัดลมเพดานละครับ มีหน้าที่อะไรก็ต้องทำหน้าที่ของตนเองไป หน้าที่ของลูกที่ดี ของเพื่อน ของแฟน ของนักเรียน นิสิต หนักงาน ผมเองก็มีหน้าที่ของผมเหมือนกัน แต่ก็มักจะไม่ยอมรับกับหน้าที่ของคนอื่น มันก็เลยเป็นแบบนี้ละครับ ผมว่าหลายๆคนก็คงเคยเป็นเหมือนกัน ไม่อยากให้คนอื่นทำหน้าที่ของเค้า ทั้งๆที่เค้าก็ไม่ได้ทำอะไรผิด เราเสียเองที่ไปยุ่ง
มีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองทำนั่นแหละครับ สิ่งที่ผมคิดได้
ผมเก็บของเสร็จแล้ว เปิดประตูเดินออกไป ไปทำหน้าที่ของผม การเดินทางที่กำลังเริ่มต้นขึ้นไปพร้อมกับความเหงา…
Jojoespa's Blog 