อรุณสวัสดิ์

อรุณสวัสดิ์ คับ..ผมก็ไม่รุหรอกวาตอนนี้ที่คุณอ่านมันเวลาเท่าไร แต่ผมขอใช้คำนี้ละกัน…น้อยครั้งมากที่ผมจะตื่นเช้าแบบนี้ ผมตื่นมาพร้อมกับคราบน้ำตา โดยที่ผมก็ไม่รู้สาเหตุว่ามันมาได้ไง แต่รู้สึกได้ว่ามันยังซึม ๆอยู่  คือผมนอนไม่หลับคับ ทั้งที่เวลาที่ผมนอนนั้นจะดึกมากแล้วก็ตาม แต่ให้ตายสิ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไม่รุ ผมไม่ค่อยได้เกิดอารมณ์แบบนี้สักเท่าไร ก็เลยอยากจะบันทึกลงเอาไว้  หลายเรื่องวิ่งอยู่ในหัวผม ผมตามจับมันก็วิ่งหนีไปได้ทุกที  มีอยู่ตัวหนึ่งเปนตัวที่วิ่งช้าที่สุด เป็นคำถาม ที่มันถามให้ผมนอนต่อไม่หลับว่า what’s the mean of love นั่นแหละคับ มันคืออะไร ใครนะดันยัดคำถามนี้ใส่หัวผมเนี้ยะ… ไม่มีใครหรอกคับ ผมทั้งหมดนั่นแหละ :: เสี่ยวไปป่าว ที่ผมมานั่งเพ้ออะไรแบบนี้ ผมก็คิดนะ แต่ถึงตรงนี้ถ้าใครอ่านแล้วรู้สึกว่ารับไม่ได้ มันเสี่ยวเหลือเกิน ก็ไม่ต้องอ่านต่อก็ได้คับ….ผมไม่เข้าใจจริงๆ คนคนนึงใช้เวลามากมายทุ่มเทให้กับคนอีกคนหนึ่งแต่กลับไม่มีอะไร กับอีกคนหนึ่งใช้เวลาแค่ไม่กี่วันให้กับคนคนหนึ่ง แต่กลับได้เป็นความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่มากมายเหลือเกิน…คนคนหนึ่งรอโอกาสมาทั้งชีวิตที่จะเจอใคร แต่ก็ไม่มีสักที แต่กลับอีกคนหนึ่งที่มีโอกาสที่ดีมากมายแต่ไม่สนใจ…คนคนหนึ่งใช้เวลามากมายที่จะพูดกับใครสักคนว่ารัก แต่ดูไม่มีความหมาย กับอีกคนคนหนึ่งใช้คำว่ารัก อย่างฟุ่มเฟือย แต่ให้ความรู้สึกที่ดีเหลือเกิน ..คำว่ารักมันอยู่ตรงไหนคับ มันอยู่ตรงคำว่าพอดีที่ผมเข้าใจในตอนแรกหรือเปล่า  ผมนึกถึงตอนหนึ่งของหนังสือยาแก้สมองผูกของวินทร์ เลียววารินทร์ พระรูปหนึ่งกำลังจะสึกเพราะรับไม่ได้กับการทำธุระกิจหาผลประโยชน์ในวัด เห็นว่าการบวชไม่ใช่ทางออก เจอกับนักการตลาดที่เบื่อกับกลโกง กำลังจะบวชเพื่อหาทางออกของชีวิต  ทั้งสองคนมาเจอกัน เค้าไม่ได้เล่าต่อคับ..ผมกำลังสงสัยว่า คนเราจุดที่พอดี ที่เหมาะสม มันอยู่ตรงไหน อะไรที่เรียกว่าพอดี บางทีพอได้พอดีแล้วก็อยากได้มากกว่าพอดี  แต่พอได้มากกว่าพอดีแล้วก็อยากกลับมาที่พอดีอีก หรือว่าอยากได้มากกว่าที่มากกว่าพอดี คนเราเกิดมาเท่ากันนะคับ แต่ไม่เท่ากัน .ผมเคยพูดกับใครหลายคนในประโยคนี้ ไม่เท่ากันจริง ๆ… ผมเกิดคำถามแบบนี้ ไม่รู้จะตอบยังไงดีให้ตัวเอง.. หลายครั้งที่ผมพยามหาคำตอบ แต่ก็ต้องทิ้งมันไปเพราะยิ่งหาเท่าไร  ก็ยิ่งสงสัยมากกว่าเดิม ผมว่าผมควรจะไปนอนต่อดีกว่า ว่ามั้ย…