โจทย์เลข ป.2

:: ให้ตายสิ ตอนนี้เวลา ตี4ครึ่งโดยประมาณ ผมนั่งรอโทรศัพท์ที่มันกำลังชาร์ตแบตฯอยู่ เพื่อผมจะได้ชาตตัวผมเองต่อ ผลัดกัน เพราะจะให้มันเฝ้าผมเพื่อที่จะปลุกในตอนเช้า จริงๆ แล้วผมจะไปนอนก่อนก็ไม่มีใครมาว่าอะไรผม เห้ออ ชอบทำอะไรให้มันยุ่งยากอยู่เรื่อยไปสิหน่า หลายวันมานี้ รวมทั้งช่วงก่อนหน้านี้ ผมพบตัวเอง เผลอหลับไปเพราะเหนื่อยล้า จากงานหลายต่อหลายครั้ง..สิ่งที่ผมรู้สึกขึ้นมาในหัว แล้วเป็นคำเสี่ยวๆ ที่เคยได้ยินกันมาบ้างว่า ชีวิตมันไม่ง่ายเลย ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ให้ตายเหอะ ทำไมมันยากอย่างนี้เล่า ผมเบื่อแล้วนะ ที่ผ่านมาผมคิดว่าเห้ย ยากว่ะ ทิสิส ทำไมมันยากเย็นอย่างนี้วะ คิดก็ยาก ทำก็ทำยาก เครียดนู่นนี่นั่นสารพัดเหตุผลที่ตามมา สารพัดความคิดที่ต่อเข้ามา มานั่งทำแล้วก็ต้องมาบ่น ต่อมาช่วงนี้ผมมีโอกาสได้เริ่มงานใหม่ๆ มันยากและเครียดกว่าเดิมที่ผมเคยเจอมาก…

ตอนผมป.2ผมนั่งร้องไห้ตอน3ทุ่มครึ่ง วันนั้นผมทำการบ้านไม่ได้ มันเป็นโจทย์เลขที่ผมคิดว่ามันยากที่สุดในโลกแล้วในตอนนั้น พ่อแม่ผมไม่อยู่ ตอนเด็ก2ทุ่มผมก็นอนแล้ว นี่ล่วงเลยมามากตอนนั้นผมเครียดไปหมด ปรึกษาใครก็ไม่ได้ แล้วก็ไม่อยากโดนครูตีเพราะการบ้านไม่เสร็จ เวลาผ่านมาผมสามารถหารเลขได้แล้ว  ผมกำลังคิดว่าสิ่งที่ผมทำอยู่ตอนนี้ก็เหมือนผมกำลังหัดหารเลขอยู่ ซึ่งมันคงเครียดและไม่ยากไปกว่าเลขในตอนนั้นไม่เท่าไร ก็จบ ป.2 มันก็ต้องหารเลขเป็นนี่…

  …แบตมือถือผมเต็มแล้ว ตาผมมั่งแล้ว.. เอ้อ.!!.ผมเอามือถือไปให้ศูนย์เค้าซ่อมละ  ที่ผ่านมามันไม่ค่อยดี ต้องรักษากันหน่อย หายไปเสียดายแย่…::